Liefste vrienden
Ik loop er al meer dan een half jaar over te praten, zagen, pronken, noem het hoe jullie willen, maar over minder dan een weekje is het zover: dan vertrek ik samen met 4 andere, toffe medestudenten op groot avontuur naar Suriname!
Omdat ik weet dat ik hiermee een hoop mensen blij zal maken die mij (sommigen stiekem en anderen minder stiekem) zo lang zullen moeten missen (en eigenlijk ook omdat ik het zelf wel een beetje wil), heb ik besloten een blog bij te houden.
Zie het als een dagboek, een opeenstapeling van gebeurtenissen, mijn persoonlijke notities,...
Voor mensen die iets meer over Suriname (ja, het land heet Suriname en de inwoners dus Surinamers en niet Surinamiërs of zo) willen weten, verwijs ik graag door naar de ons alom bekende online encyclopedie: Wikipedia.
Voor sommigen misschien een aardbeving, maar Suriname bevindt zich inderdaad aan de andere kant van de wereld en meer bepaald in Zuid-Amerika - en niet Afrika, beste vrienden! - ten noorden van Brazilië en tussen Guyana (west) en Frans-Guyana (oost).
Ook geen moeilijkheden met de taal, want ze praten er gewoon Nederlands, zij het met een klein accent (ik heb me laten wijsmaken dat het een beetje op Sebastiaan de krab uit Ariel de kleine zeemeermin lijkt - ik laat het jullie zeker weten!).
"Maar waarom zo ver, Sibylle?", vragen er mij velen. 't Jah, degenen die mij goed kennen weten dat ik een avontuurlijk type ben dat niet achteruitdeinst voor het onbekende. Het is sowieso al altijd een grote droom geweest om eens (echt) ver weg te gaan en nu ik de kans kreeg, kon ik die moeilijk laten schieten. Dit is dus wat men noemt a once in a lifetime opportunity, so take what you can and give nothing back.
Met alle ongevallen van het laatste jaar was het voor mij persoonlijk een fysisch en mentaal heel zwaar jaar en ik heb er nood aan dat alles achter me te laten en als herboren terug te keren.
Maar uiteraard is er ook de grote uitdaging die me daar te wachten staat: lesgeven. Ik mag wel stellen dat de ervaringen die we tijdens onze voorbije stages hebben opgedaan voldoende zijn om te weten hoe we voor een klas moeten staan, maar met alle kennis en belevingen die ik daar zal opdoen, hoop ik mijn rugzak met bagage (op alle vlakken) als toekomstige lerares zo op te vullen dat ik die later in mijn lespraktijk kan gebruiken en doorgeven aan mijn leerlingen. Het wordt hoe dan ook een groot avontuur waar ik heel veel uit zal leren!
Laat ik anders even mijn reisgezelschap voorstellen?
Het eerste schatje is Anaïs, die samen met mij Nederlands studeert.
Daarnaast heb je Kaat, de creatieveling van ons allemaal (zij volgt namelijk PO - PKV).
Party gegarandeerd met Joke die met haar bio-wiskundige brein ook voor al het papierwerk en rekeningen heeft gezorgd (nogmaals dank!).
En als laatste hebben we Alexander, onze bodyguard, klusjesman en kok van dienst (alleen weet/beseft hij dat zelf nog niet helemaal, denk ik...)
De eenzame uurtjes op het vliegtuig zullen dus heel wat minder eenzaam zijn met zo'n toffe bende!
Met nog maar een weekje te gaan, beginnen de zenuwen bij ons alle vijf toch op te komen, maar ondertussen zijn alle belangrijke zaken geregeld: vliegtuig, paspoort, visum, inentingen, verzekering, stagecontract, en een verblijf... Met de vier ladies hebben we in Paramaribo een mooi huis gehuurd (mét privézwembad). Jaloers? Bekijk dan hier alvast enkele foto's.
Alexander was ons (alweer) voor en had al tijdens de zomervakantie 2013 zijn eigen verblijf vastgelegd, waardoor hij (jammer genoeg) niet bij ons verblijft, maar ik ben er zeker van dat we wel een goede zetel voor hem vinden...
Voor mijn persoonlijke bagage heb ik nog niet echt tijd gehad (al werd ik vorige week midden in de nacht wel wakker door een nachtmerrie, waardoor ik dacht dat ik nog maar een uur had om mijn vlucht te halen en ik nog alles moest inpakken...) Wat examens toch niet allemaal met een mens doen...
Ondertussen heb ik voor mijn verjaardag (die volgende week, 2 februari, valt - ja, dan zit ik al in Suriname!) wel een deftig fototoestel gekregen van mijn papa (dank je wel!), waardoor ik jullie de mooiste kiekjes zal kunnen laten zien. Daarnaast heb ik mij ook een echte trekrugzak en -schoenen aangeschaft, want dat kan altijd wel van pas komen.
Morgen ga ik dan (eindelijk) om al mijn medicatie en dan wordt het stressen om een valies te vinden die groot genoeg is om alles (kleren, boeken, medicatie, papieren en waarschijnlijk een heleboel onnuttige zaken...) in te krijgen, maar dat zijn zorgen voor over twee dagen...
Gisteren heb ik dan mijn afscheids-/verjaardags-/sponsoringsfeestje gegeven. Het was zo fijn "oude" vrienden nog eens terug te zien en met hen kampdansen van jaren geleden op te frissen (leve Slovenië en Showbizz!). Jammer dat sommigen er niet bij konden zijn wegens examens of het slechte weer, maar dan toch weer bewonderenswaardig dat men zelfs van Roeselare of zelfs Vilvoorde komt (bedankt Kheira en Nabil!). Voor anderen was het dan weer iets dichter en eigenlijk bijna een gewone zaterdagavond (naast de sexy tijger-, panter-, leeuwen-, en kikker?pakjes). Jullie zijn de fijnste vrienden ooit!
(Toch misschien ook nog eventjes mijn mama, Eddy, mijn zus en Niels vermelden: ze hebben al heel veel kussen, knuffels en mondelinge dankbetuigingen gekregen, maar hier staat het dan zwart op wit: BEDANKT!)
Ondertussen heb ik ook met mijn allerliefste kotgenote gewed om alle Harry Potters nog voor mijn vertrek te herlezen en vermits ik nu nog maar midden in de vierde zit, moet ik mij misschien een beetje gaan haasten...
Tot de volgende!
Ik loop er al meer dan een half jaar over te praten, zagen, pronken, noem het hoe jullie willen, maar over minder dan een weekje is het zover: dan vertrek ik samen met 4 andere, toffe medestudenten op groot avontuur naar Suriname!
Omdat ik weet dat ik hiermee een hoop mensen blij zal maken die mij (sommigen stiekem en anderen minder stiekem) zo lang zullen moeten missen (en eigenlijk ook omdat ik het zelf wel een beetje wil), heb ik besloten een blog bij te houden.
Zie het als een dagboek, een opeenstapeling van gebeurtenissen, mijn persoonlijke notities,...
Voor mensen die iets meer over Suriname (ja, het land heet Suriname en de inwoners dus Surinamers en niet Surinamiërs of zo) willen weten, verwijs ik graag door naar de ons alom bekende online encyclopedie: Wikipedia.
Voor sommigen misschien een aardbeving, maar Suriname bevindt zich inderdaad aan de andere kant van de wereld en meer bepaald in Zuid-Amerika - en niet Afrika, beste vrienden! - ten noorden van Brazilië en tussen Guyana (west) en Frans-Guyana (oost).
Ook geen moeilijkheden met de taal, want ze praten er gewoon Nederlands, zij het met een klein accent (ik heb me laten wijsmaken dat het een beetje op Sebastiaan de krab uit Ariel de kleine zeemeermin lijkt - ik laat het jullie zeker weten!).
"Maar waarom zo ver, Sibylle?", vragen er mij velen. 't Jah, degenen die mij goed kennen weten dat ik een avontuurlijk type ben dat niet achteruitdeinst voor het onbekende. Het is sowieso al altijd een grote droom geweest om eens (echt) ver weg te gaan en nu ik de kans kreeg, kon ik die moeilijk laten schieten. Dit is dus wat men noemt a once in a lifetime opportunity, so take what you can and give nothing back.
Met alle ongevallen van het laatste jaar was het voor mij persoonlijk een fysisch en mentaal heel zwaar jaar en ik heb er nood aan dat alles achter me te laten en als herboren terug te keren.
Maar uiteraard is er ook de grote uitdaging die me daar te wachten staat: lesgeven. Ik mag wel stellen dat de ervaringen die we tijdens onze voorbije stages hebben opgedaan voldoende zijn om te weten hoe we voor een klas moeten staan, maar met alle kennis en belevingen die ik daar zal opdoen, hoop ik mijn rugzak met bagage (op alle vlakken) als toekomstige lerares zo op te vullen dat ik die later in mijn lespraktijk kan gebruiken en doorgeven aan mijn leerlingen. Het wordt hoe dan ook een groot avontuur waar ik heel veel uit zal leren!
Laat ik anders even mijn reisgezelschap voorstellen?
Het eerste schatje is Anaïs, die samen met mij Nederlands studeert.
Daarnaast heb je Kaat, de creatieveling van ons allemaal (zij volgt namelijk PO - PKV).
Party gegarandeerd met Joke die met haar bio-wiskundige brein ook voor al het papierwerk en rekeningen heeft gezorgd (nogmaals dank!).
En als laatste hebben we Alexander, onze bodyguard, klusjesman en kok van dienst (alleen weet/beseft hij dat zelf nog niet helemaal, denk ik...)
De eenzame uurtjes op het vliegtuig zullen dus heel wat minder eenzaam zijn met zo'n toffe bende!
Met nog maar een weekje te gaan, beginnen de zenuwen bij ons alle vijf toch op te komen, maar ondertussen zijn alle belangrijke zaken geregeld: vliegtuig, paspoort, visum, inentingen, verzekering, stagecontract, en een verblijf... Met de vier ladies hebben we in Paramaribo een mooi huis gehuurd (mét privézwembad). Jaloers? Bekijk dan hier alvast enkele foto's.
Alexander was ons (alweer) voor en had al tijdens de zomervakantie 2013 zijn eigen verblijf vastgelegd, waardoor hij (jammer genoeg) niet bij ons verblijft, maar ik ben er zeker van dat we wel een goede zetel voor hem vinden...
Voor mijn persoonlijke bagage heb ik nog niet echt tijd gehad (al werd ik vorige week midden in de nacht wel wakker door een nachtmerrie, waardoor ik dacht dat ik nog maar een uur had om mijn vlucht te halen en ik nog alles moest inpakken...) Wat examens toch niet allemaal met een mens doen...
Ondertussen heb ik voor mijn verjaardag (die volgende week, 2 februari, valt - ja, dan zit ik al in Suriname!) wel een deftig fototoestel gekregen van mijn papa (dank je wel!), waardoor ik jullie de mooiste kiekjes zal kunnen laten zien. Daarnaast heb ik mij ook een echte trekrugzak en -schoenen aangeschaft, want dat kan altijd wel van pas komen.
Morgen ga ik dan (eindelijk) om al mijn medicatie en dan wordt het stressen om een valies te vinden die groot genoeg is om alles (kleren, boeken, medicatie, papieren en waarschijnlijk een heleboel onnuttige zaken...) in te krijgen, maar dat zijn zorgen voor over twee dagen...
Gisteren heb ik dan mijn afscheids-/verjaardags-/sponsoringsfeestje gegeven. Het was zo fijn "oude" vrienden nog eens terug te zien en met hen kampdansen van jaren geleden op te frissen (leve Slovenië en Showbizz!). Jammer dat sommigen er niet bij konden zijn wegens examens of het slechte weer, maar dan toch weer bewonderenswaardig dat men zelfs van Roeselare of zelfs Vilvoorde komt (bedankt Kheira en Nabil!). Voor anderen was het dan weer iets dichter en eigenlijk bijna een gewone zaterdagavond (naast de sexy tijger-, panter-, leeuwen-, en kikker?pakjes). Jullie zijn de fijnste vrienden ooit!
(Toch misschien ook nog eventjes mijn mama, Eddy, mijn zus en Niels vermelden: ze hebben al heel veel kussen, knuffels en mondelinge dankbetuigingen gekregen, maar hier staat het dan zwart op wit: BEDANKT!)
Ondertussen heb ik ook met mijn allerliefste kotgenote gewed om alle Harry Potters nog voor mijn vertrek te herlezen en vermits ik nu nog maar midden in de vierde zit, moet ik mij misschien een beetje gaan haasten...
Tot de volgende!
