Een week vol school, Valentijn, dolfijnen en kaaimannen!

Liefste lezers

Ik weet dat ik jullie lange tijd in spanning heb laten wachten op mijn blog, maar hier is hij dan...
Het was de laatste (bijna) twee weken zo ontzettend druk en fijn; maar dat betekent ook dat ik extra veel te vertellen heb!
Om het iets minder zwaar te maken, zal deze blog enkel over de tweede week gaan.
Na onze tweedaagse trip naar Browsberg en het stuwdammeer krijgen jullie dan een uitgebreid verslag van de derde week en de trip!

Maar nu eerst terug naar een week geleden…
Allereerst over school. Ik kan jullie een ding vertellen: elke dag om 6 uur vertrekken gaat niet in je koude kleren zitten. Maar goed, het is het wel waard, want alles hier is even interessant.
Vorige week was nog een volle week intensief observeren (van 's ochtends tot 's middags). Vergeet wat wij drie jaar op de Ledeganck gezien hebben: actieve, inductieve, differentiërende lessen zijn hier een rariteit. Iedereen gelijk voor de wet en maar ex cathedra de leerlingen tekstje laten lezen en een oefeningetje laten maken.
Het onderwijs zit hier ook volledig anders in elkaar.

Voor Nederlands sta ik op een mulo-school, waar maar vier leerjaren zijn. De leeftijden zijn gemengd (het hangt dus van je resultaten af of je over mag of niet, dus zo kan het zijn dat je 15 bent en nog steeds in de tweede klas zit).
De directeur, onderdirecteur en alle leraren zijn heel erg vriendelijk (maar nog allemaal heel jong ook, eigenlijk).
Maandag kreeg ik van een leerling een uitnodiging voor een partybus op Valentijn, met de vraag of ik niet wilde komen. Een tijdje later, toen de lerares voor de zoveelste maal uit de klas verdwenen was om iets te gaan eten (ja, dat gebeurt hier om de haverklap), liet hij me trots zijn schrift met oefeningen zien, bladerde door naar de laatste pagina waar stond "Mevrouw, mag ik uw gsm-nummer voor een goede verstandhouding?". Nou, dat ging mooi niet door!

Op de vraag of ze hier nu de nieuwe spelling hanteren of niet, heb ik nog steeds geen eenduidig antwoord... Pyjama schrijven ze hier als piama (serieus, echt waar!) en van tussen -n hebben ze ook maar sporadisch gehoord (muizeval i.p.v. muizenval). Toen ik vroeg met welke spelling ze schreven was het antwoord: "Met de nieuwe" en ze toonden me trots het allernieuwste Groene Boekje, dat ook bij mij thuis in de kast staat te blinken. 't Jah, dan misschien toch met een andere invalshoek?

Toen ik aankondigde dat ik ondertussen voldoende (lees: twee volle weken) geobserveerd had en graag zelf les wilde geven, vielen ze helaas een beetje uit de lucht. Gelukkig zijn ze hier heel flexibel en was het na wat zoektochten in de leerboeken oké. Spannend, volgende week mijn eerste lesje over het vertelperspectief met alleen maar een bord (dat eigenlijk lijkt op een oude deur die men verticaal heeft gehangen en waar men gewoon een laagje groen heeft over geschilderd dat nu al helemaal aan het afblakeren is) en een krijtje (en gelukkig ook een bordenwisser - die al vol krijt zit) als wapen... Let's do this!

De lessen Frans verlopen hier ook behoorlijk vlot en gelijkaardig, al is het niveau wel wat lager dan in België. Mijn beide mentoren vallen ook heel goed mee ('t jah, Belgen onder elkaar zeker?). Stefanie is fantastisch en leidt Anaïs en mezelf eigenlijk een beetje rond op school (zie het als een persoonlijke gids). Ivo is een Antwerpenaar (do I have to say more: Entweerpen ies't sted in de rist ies perkieng)... Hij heeft nooit Frans gestuurd en heeft geen pedagogisch diploma - best wel interessant om zijn lessen te observeren dus. Qua aanpak doet hij het heel goed als newbie, al vind ik het als stagiair echt heel vervelend en zelfs gênant om fouten op het bord te moeten verbeteren (dat is toch mijn taak niet?); maar ik kan het echt niet over mijn hart laten gaan dat leerlingen zaken als "les étrangers pense" en "elle tiens" overnemen.
Moet ik het dan verbeteren of niet, was mijn vraag... Ik heb het dan maar heel subtiel aangepakt en gezegd dat wij het op school anders hebben geleerd...
Een accent aigu (´) wordt bij hem blijkbaar een accent grave (`) genoemd en ook bestaan er bij de type vragen blijkbaar 2 met inversion (1. intonation - akkoord. 2. inversion - akkoord. Maar 3. est-ce que met inversion - sorry, maar dat houdt grammaticaal geen steek!). 

De volgende dag, toen ik ging observeren, bestond er blijkbaar maar 1 vraag meer met inversion. Mission accomplished?! 

Vrijdag hebben we normaal alle vier vrij (leve het verlengde weekend), maar voor Valentijn moesten we toch wel een uitzondering maken! Wat de meesten onder ons als (sorry voor mijn taalgebruik) commerciële bullsh*t ervaren, wordt hier uitbundig gevierd.
Op het Atheneum worden de lesuren zelfs

met 5 minuten ingekort om een extra lange pauze te voorzien met allerlei festiviteiten. Er worden rozen uitgedeeld (van je secret lover), je kan lekkere cupcakes en snoepjes kopen,

leerlingen hadden de speelplaats versierd, een klas had een dansje voorbereid,... Je kan het zo gek niet bedenken! Er werd ook eten uitgedeeld (wrap, saoto (een soort pikante soep met ei, ui, kruiden en soja) en bami).

Men had ons gevraagd of we niet mee wilden komen helpen

koken. Uiteraard, zo'n kans laten we niet tweemaal schieten... Dus stonden Anaïs en ik allebei bij 30° boven de kookpotten sla of uien te snijden (wat heb ik geweend!). Iets voor de pauze kwamen de drie Antwerpse LO-stagiaires ons helpen met

wraps maken. Met hulp van Sweet (de leraar LO) maakten we werkelijk de beste wraps ooit, mmm…
Ietsje later kregen we vrij om zelf van de festiviteiten te genieten (en te smullen). Wauw, wat een dag!

Ondertussen zijn we zelfs al een beetje interne beroemdheden (of toch zeker goed ingeburgerd in het Atheneum). We staan zelfs met foto en functie vermeld op de schoolsite.

Benieuwd? Check http://www.aaha.sr.org/smartcms/default.asp?contentID=516 (ra…ra…ra… waar sta ik?)

Dat wat onze tweede schoolweek betrof. 

Vermits we tegen 14 u. toch allemaal thuis zijn, hebben altijd nog een volledige namiddag en avond vrij om Paramaribo te bezoeken (of dat is toch altijd het plan). In werkelijkheid zijn we zodanig uitgeput, dat het vechten is om een plaatsje in Sannes hangmat (we hebben er zelf namelijk nog geen gekocht). Ik weet niet wat er zo magisch is aan een hangmat, maar iedereen zou er een moeten kopen!
Onze week (na school) zag er dus eigenlijk behoorlijk hetzelfde uit: vertellen hoe het geweest was, in de hangtmat tukken, eten en slapen... Dinsdagavond gingen we echter naar Tims Bar Zuid. Echt een gezellige bar op nog geen 5 minuten fietsen en wat kregen we daar ...  echte bitterballetjes! Sinds al dat Chinees hier (je vindt ze echt op elke hoek van de straat - de ene al wat vriendelijker dan de andere - maar onze favo is toch echt happy face!) smaakte dat echt naar thuis ...mmm...(van Mora natuurlijk!).
Woensdag gingen de andere ladies voor het eerst naar de plaatselijke dansles. Met heel veel pijn in het hart heb ik beslist niet mee te gaan, zelfs niet om te kijken (de drang zou te moeilijk zijn om te weerstaan). Ik zal voor een keertje luisteren naar wat de dokter mij heeft opgedragen (niet dansen t.e.m. augustus - al zal ik sowieso een beetje moeten cheaten in juli voor het danskamp, maar shhht!).
Vrijdag had Tim voor ons een invite op een gemaskerd bal

geregeld. Na eerst een lekkere patat met mayo (lees: frietjes met mayonaise) en een van de heerlijkste hamburgers ter wereld (ik ben hier normaal echt niet voor te vinden, maar deze waren werkelijk niet normaal lekker!) te hebben verorberd, gingen we tegen 3 uur (ja, het nachtleven begint hier ontzettend laat!) op weg naar ... een gemaskerd bal waar maar 10 personen aanwezig waren. Dikke fail dus... Met onze fantastische trip de volgende dag in ons achterhoofd, vertrokken we dan maar richting thuis, zonder masker en zonder date.

De volgende dag mochten we gelukkig uitslapen, want we moesten pas om 13 uur in Leonsberg zijn. De weergoden waren ons niet goed gezind, want daar aangekomen, werden we verwelkomd door een stortregenbui. Dus nog voor we op de boot moesten stappen, waren we al doorweekt.

Gelukkig was er ook nog onze gids Kenny, die voor plaatselijke zon speelde.

Hij leidde ons het bootje op, op zoek naar dolfijnen.
Na een uur door woeste golven, regen en wind, hadden we nog altijd geen dolfijn gespot. Dan maar door naar fort Nieuw-Amsterdam. Wat een verschil met Paramaribo – rustig, geen auto’s, prachtige natuur,…

We kwamen in oude cellen, die nu waren ingericht tot museum. Vooral de tuin van het fort was prachtig: tropische vogels, bomen, bloemen,…

In een oud kerkje stond een tentoonstelling over de oude slavernij: erg hoe sommige mensen hier nu nog behandeld worden!

Onze rustige wandeling werd onderbroken omdat men had doorgekregen dat er dolfijnen waren gespot, niet ver van Nieuw-Amsterdam. Iedereen als de bliksem weer op de boot om toch maar een klein vinnetje te spotten. En jawel, twintig minuten later kwam het aan het wateroppervlak tevoorschijn. Met veel ge-oooh’s en ge-aaah’s spotten we er nog een paar alvorens verder te gaan naar de volgende plantage.

 

Dit was echt een klein dorpje, waar men vooral garnalen en

wol kweekte. Het zag er zo vredig en mooi uit (zelfs ondanks de regen). De gids vertelde ons dat er een 30 kilometer lange elektriciteitsdraad over de vlakte liep die geschonken was door Belgen (ja, dat maakte ons best wel een beetje trots). Na nog wat mooie landschappen, kwam het bootje ons aan de andere kant van het dorp halen waar we door een kleine inham terug de grote Commewijnerivier opvaarden. Van daaruit vaarden we verder naar het dorpje waar we de kaaimannen zouden vangen.

Ik kan niet beschrijven hoe zalig die boottocht was. Je zit helemaal vooraan, op een houten bootje van ongeveer 15 man, de wind in je haren, de golven tegen je kleren (ja, ik was zo goedgelovig om op het plaatsje te gaan zitten die de gids aanduidde als “hier word je zeker niet nat”… Yeah, right!), genietend van het regenwoud aan beide kanten van de rivier. Geen getoeter of geroep, enkel de motor van de boot, de golven en hier en daar soms een vogel. Af en toe zie je mooie, exotische vogels, of wilde papegaaien in de lucht (wist je trouwens dat die altijd per twee vliegen? – eens ze elkaar gevonden hebben, blijven ze voor eeuwig samen) of bomen voor eeuwig geworteld in het water. Een puur stukje natuur dat de mens (gelukkig!) nog niet heeft aangetast. Echt fantastisch!

In het kleine dorpje aangekomen, was het tijd voor ons avondmaal: bami of nasi (dat lijkt hier precies de enige maaltijd te zijn) met kip en heel veel groentjes (EINDELIJK!). Tomaten, komkommers, gefrituurde aardappelkorstjes, maar vooral de kousenbanden (iets wat lijkt op boontjes maar dan langer) gingen heel goed naar binnen.

Na een borgoe-colaatje (om onszelf wat moed in te drinken) en een goede smeerbeurt met Tropical Bush, konden we eindelijk op weg naar de kaaimannen.
Wie dacht dat het bootje waarmee we de hele dag al op wegwaren klein en benauwd was, had het duidelijk fout. Met maximum 7 in een bootje, waarvan je het gevoel had dat het zo kon omkantelen, vertrokken we met de bootsman richting kaaimannen.

Daar zit je dan in zo’n bootje… Het donker kruipt om je heen; je ziet niks voor je, niks achter je, niks naast je; je hoort alleen alles bewegen en je voelt de boot aan een razende snelheid vooruitgaan, je afvragend hoe de bootsman in godsnaam de weg weet. Net wanneer je je een beetje op je gemak voelt, roept hij “BUKKEN! BRUG!”. Met je hoofd tussen je knieën, voelt het nog benauwder aan dan voorheen. En wanneer je denkt dat je de brug gepasseerd bent en je weer wilt opkijken, voel je de boot enorm versnellen en zie je ineens een soort schans voor je (net zoals je op een achtbaan naar boven zou gaan). Jouw bonzend hart vervangt het geluid van de motor die de bootsman net heeft uitgezet, met de mededeling dat je moeten uitstappen en de boot over het brugje moeten slepen om daarna de zoektocht verder te zetten.

In iets wat een immense vijver lijkt (en waarvan je geen idee hebt hoe je er eigenlijk geraakt bent en nog een minder idee hoe je er weer zal uitraken), ga je op zoek naar kaaimannen. Hoge waterplanten ontwijken bestaat hier niet: je vaart er gewoon door. En daar zie je dan de blinkende oogjes van een kaaiman. Met een speciaal soort net en uiterste precisie vangt de bootsman een kaaiman, bindt zijn bek dicht en geeft hem door naar voren. En dan zitten vier van de zeven mensen op de boot men een kaaiman in hun handen op de terugweg (was ik toch eventjes opgelucht dat ik beide handen vrijhad om mezelf aan het bootje vast te houden). Terug aan het bruggetje kregen we uitgebreid de tijd om foto’s te nemen, alvorens de verschillende bootsmannen de bootjes hadden overgezet. Ook toen we terugwaren in het dorpje, werden de (arme) beestjes overstelpt met handen, kusjes, flitsen,…
Ik was blij voor hen dat we ze terug in hun natuurlijke habitat konden vrijlaten…

Met een lichaam vol adrenaline kropen we opnieuw (de grotere) boot op, op weg naar Paramaribo. Hoewel het pikkedonker was (en je geen steek kon zien op de Commewijnerivier) en het regende als het goot, was het op en top genieten! Echt onbeschrijfelijk!

Na zo’n fantastische dag verviel onze zondag een beetje in het niet naast lang slapen, lesvoorbereidingen maken en in de hangmat napraten over een fantastische dag!
Ik ben nu al benieuwd naar ons volgend tripje!

Tot schrijfs!

Sibylle x

We survived the first week!

Fa a waka (= hoe gaat het)

Ondertussen heb ik het eerste weekje Suriname al overleefd en ik kan maar een ding zeggen: het is fantastisch!
De overige elf weken zullen waarschijnlijk zo snel voorbij vliegen dat we nu ten volle moeten genieten.

In mijn vorige blog had ik snel eventjes de sfeer en de eerste daagjes beschreven, maar ik had jullie eigenlijk nog helemaal niet rondgeleid in ons huis.
We wonen aan de noordkant van Paramaribo, in de Mauriciusstraat 6 (fanmail is altijd welkom!).

Het huis staat staat precies op palen (dus er is geen gelijkvloers, alleen heel veel plaats om hangmatten te hangen, fietsen te stallen en de was te doen) waardoor we op de eerste verdieping leven. We hebben een gezellig terrasje waar we eigenlijk het meeste van de tijd doorbrengen. Naast Anaïs, Joke, Kaat en ik, leven er nog twee andere meisjes in ons huis: Sanne (echt een zalige Hollandse) en Shereiva (nog een Hollandse die voornamelijk bij haar vriendje in het ander gebouw op hetzelfde stuk grond woont). We delen een mooie grote living (met giant tv) en een keuken waar zo goed als alles aanwezig is. Belangrijk detal: in alle kamers is airco voorzien

(zaaaaaalliiiig!). Verder hebben we nog een mooie, grote tuin mét zwembad - ja, je kan ons hier gerust een beetje luxebeesten noemen, maar ach, we mogen toch ook wel een beetje genieten...

De vorige keer was ik gestopt bij 3 februari, toen we op de plaatselijke universiteit onze stagescholen hadden gekregen. De volgende dag moest ik om 8.30 u. op mijn school zijn voor een eerste kennismaking. Van een grote tweebaansweg, reed ik op een gamel, verhard weggetje een "krottenwijkje" in en op het einde stonden daar dan enkele open gebouwtjes die de meeste mensen eerder aan stallen zouden doen denken dan aan een school. Ik vond het direct geweldig! Oké, het was een grote (cultuur)shock, maar uiteindelijk was ik er wel een beetje op voorzien. Het blijft sowieso een ongelooflijke ervaring waar zoveel uit te leren valt! Na mijn fiets te hebben vastgemaakt en enkele leerlingen te hebben begroet (blanken zijn hier altijd een beetje speciaal), ging ik me aanmelden in het "kantoortje" van de directrice (= een kamertje van 2 op 2, met een bank, 2 stoelen en een telefoon). Ze wisten helaas niet eens van mijn komst (ja, je zou denken dat de stages in België soms niet van een leien dakje verlopen, maar dat is blijkbaar ook hier zo...). Gelukkig maakte ik kennis met een enorm lieve directrice die mij direct met open armen ontving. Hoewel ze niemand had met wie ik kon meelopen (er waren een paar leraren op zwangerschapsverlof en er gaven zelfs al enkele stagiaires les ter vervanging), zou ze direct iets fixen (zoals ik al zei, het is een ontzettend lieve mevrouw). Ze stelde me voor aan de leraressen Nederlands en ik mocht die dag direct al observeren als ik wilde.
We moesten helaas nog naar de vreemdelingendienst om ons visum te verlengen, dus het observeren zou pas voor de volgende dag zijn.

We hadden de afstand (alweer) zwaar onderschat waardoor we na een uur bezweet, uitgedroogd en verbrand in de vreemdelingendienst aankwamen. Terwijl Kaat doorhad dat ze haar vliegtuigticket vergeten was (en haar frustraties samen met Alexander dan maar ging afshoppen), begingen Joke, Anaïs en ik een aantal stomme blunders (vergeten aanmelden, grappige opmerkingen,...), waardoor iedereen ons nakeek toen we met de slappe lach terug naar buiten gingen. Het lachen verging ons echter snel toen we op weg naar de uitgang werden tegengehouden door een politieagent die ons wist te melden dat hij "3 meisjes op een fiets" moest tegenhouden omdat "de stempel van hun visum niet geldig was". Ik had echt graag een spiegel bijgehad om onze gezichten te checken, want volgens mij waren we alle drie echt scared to death. De politieagent zelf begon gewoon enorm hard te lachen en vroeg ons wat wij van z'n "scarryface" vonden - wel, een goede toneelspeler was me dat!
We vervoegden Alex en Kaat in het shoppingcenter, aten snel iets en maakten kennis met de stroompannes die men hier blijkbaar om de haverklap heeft, waardoor je soms een halfuur de winkel niet in of uit kunt.
Op de terugweg leerden we ook de verfrissende regens van (de momenteel nog uitlopers van) het regenseizoen kennen, die ervoor zorgen dat je op slag geen douche meer nodig hebt (maar je voor de eerste 5 minuten wel weer iets frisser voelt).

Na een lekkere suprisemaaltijd van Anaïs en Joke en een bezoekje van Ruben die ons de mooiste tripjes van Suriname kwam voorleggen en ons enkel woorden Surinaams (Sranantongo) leerden (fa a waka = hoe gaat het / a e go = het gaat / no spang = chillen of relax), kropen we moe, met een beetje pijn, maar gelukkig weer droog in bed, dromend van alle mooie komende uitstapjes...

Woensdag 5 februari was voor mij de vuurdoop. Ik moest er al om 6.00 uur uit om om 6.45 uur te kunnen vertrekken (ja, de scholen beginnen hier ontzettend vroeg, maar eindigen gelukkig wel allemaal rond 12.30 u. of 13.15 u.). Op school maakte ik direct kennis met een andere Belgische (Antwerpse) student, Vincent, die hier blijkbaar geschiedenis komt geven (het blijft altijd een beetje fijn om onder Belgen te zijn). Na een uurtje observeren, kwam de directrice mij uit de klas halen met de vraag of ik haar uit de nood wilde helpen en een klas wilde overnemen omdat een lerares ziek was. Ik mocht dus direct beginnen les te geven zonder meer (geen idee over de klas, geen lesvoorbereiding, zelfs geen boek - alleen maar de mededeling dat ze nog niks over poëzie hadden gezien). Dus stond ik maar voor een klas van 15 tot 18-jarigen, onvoorbereid, maar met zoveel enthousiasme dat het allemaal is goed gekomen. Na een uitgebreide kennismaking (de Schutzschool is blijkbaar een beetje het tweedekansonderwijs bij ons - de leerlingen krijgen daar hun allerlaatste kans) en de basis bij een gedicht (verzen, strofen, rijm,...) liet ik ze zelf een gedicht over school schrijven. Vermits het voor hen de eerste keer was dat ze zo'n opdracht moesten uitvoeren, hielp ik hen op weg door een paar vragen te stellen over hoe het hier was, wat ze leuk vonden,... Ik was echt in shock toen ik de antwoorden van de leerlingen hoorde: ze geloven totaal niet in zichzelf en worden bij elke mogelijke gelegenheid afgebroken. Toen ik vroeg wat ze graag later wilden worden, was het standaardantwoord "dief of crimineel, want niemand wil ons toch..." Ik kan bijna niet onder woorden brengen hoe gedemotiveerd deze leerlingen zijn: ze krijgen nooit eens een compliment, ze geloven niet in zichzelf, ze hebben faalangst... "Juf, ik kan niet schrijven. Iedereen heeft mij gezegd dat ik te dom ben..."
Dus naast de gebruikelijke theorie moet je de leerlingen hier vooral stimuleren en aanmoedigen. Met veel extra hulp en individuele begeleiding waren de meeste leerlingen tegen het einde van de les goed op weg.
Sommigen gaven mij hun gedichten af en ... ik stond versteld van wat ik soms las. Er zaten echt hele mooie dingen tussen (waardoor ik zelfs bijna de tranen in mijn ogen kreeg). Zo kreeg ik direct het bewijs dat zelfs een klein schouderklopje wonderen kan doen.
Heel voldaan keerde ik naar huis waar ik van een lange siësta genoot en 's avonds van een heerlijke pizza bij de Pizza Hut (ja, ook hier kennen ze dat!).

De volgende dag zou ik oorspronkelijk nog gaan observeren in de Schutzschool, maar ik kreeg te horen dat mevrouw Rozenblad toch nog een school had gevonden waar ik Frans mocht geven (het is dan ook de enige school die Frans aanbiedt hier in Suriname), dus ik ging die ochtend samen met Anaïs (zij staat namelijk ook op het A. A. Hoogendoorn Atheneum) op weg. Na meer dan 3 kwartier fietsen en enkele rondjes rond het blokje, kregen we de cultuurshock in de omgekeerde richting... Alle leerlingen werden er door hun ouders afgezet, hadden een iPhone, droegen polootjes van Ralph Lauren, Abercrombie & Fitch, Lacoste, Tommy Hilfiger,... Wat een verschil met mijn andere school!
We werden direct hartelijk onthaald door ... een Belgische lerares van Kortemark, Stefanie, die hier vorig jaar ook stage was komen lopen en teruggekeerd was vanwege de hartelijkheid van de mensen. Zij zou tevens ook mijn mentor Frans worden, echt fantastisch! Ze stelde me voor aan mijn andere mentor, Ivo - ook een Belg - en aan alle andere supervriendelijke leraren in de leraarskamer. We kregen er zelfs het plaatselijke gerecht bama (een soort gepeperd, hartige oliebol - superlekker!) en een kippensaté met een soort honingachtige saus voor we opnieuw naar het IOL moesten fietsen om er onze stagepapieren binnen te brengen. Terug thuis maakten Kaat en ik een lekkere wok met cocosmelk en curry om eens vroeg te gaan slapen (vrijdag moesten we namelijk om 7.00 uur alweer op de school staan).

5.45 uur: veel te vroeg wakker terwijl het veel te hard regende! Tegen 6.15 uur waren we eindelijk klaar om te vertrekken en was de meeste regen ook al over getrokken. Helaas besefte Anaïs dan pas dat haar fiets nog aan die van Joke hing, terwijl Joke die dag helemaal niet uit haar bed moest. PANIEK! We probeerden eerst een aantal taxi's te bellen, maar het was uiteraard veel te vroeg. PANIEK! Uiteindelijk was Joke zelf wakker geworden van al ons lawaai (sorry Joke!), waardoor we haar sleutel konden vragen... Met heel veel zand in de ogen gaf ze ons de sleutel ... van haar kamer. PANIEK! Opnieuw naar boven en Joke wakker maken om de juiste sleutel te vragen. Om 6.50 uur konden we eindelijk vertrekken, terwijl we om 7.00 uur op de school moesten zijn - veel te laat dus - gelukkig wonen we nu in Suriname en maakt niemand daar iets van. Toen we rond 7.25 uur op school aankwamen, konden we zonder problemen de overige lessen meevolgen. Ik schrok wel een beetje van het niveau Frans hier. Het aaHa volgt de schoolmethode als in Nederland (op het einde van het 6de jaar behalen de leerlingen dus een diploma waarmee ze in Nederland zouden kunnen gaan studeren). Ik observeerde een blokuur van het 4de jaar waar ze les kregen over la négation, een les die ik dit jaar zelf veel uitgebreider aan een eerste jaartje had gegeven - wat een niveauverschil!
De klas zelf was zeker ook niet van de gemakkelijkste! Tegen het einde van de les was ze bijna gehalveerd. 
Die namiddag chillden we nog wat in het zwembad om ons tegen 's avonds op te maken voor een avondje stappen. Eerst gingen we in een supergezellig Chinees restaurantje, Dumpling, eten voor Alex' verjaardag (het was er echt superlekker!) om daarna verder af te zakken naar de Touché. Helaas begint de uitgang hier pas om 3.00 uur, waardoor Kaat al in haar bed kroop en ik na een lekkere borgoe (= rum) cola haar voorbeeld ook maar volgde.

Na eens lekker uitgeslapen te hebben, hielden we gisteren een chill kuis- en relaxdagje (Anaïs' mierennest moest uit haar kamer, de vuilnisbak moest madenvrij worden gemaakt,...). 's Middags genoten we van Sannes lekkernij: broodjes met zwanworstjes, ketchup, mayonaise, sla en komkommer (die eigenlijk meer op een courgette lijkt).
's Avonds hadden we ons ingeschreven voor de PARTYbus die 2 uur lang door Paramaribo rijdt, met gratis caiperinhas en luide (echt een understatement!) muziek: FEESTJE! We stopten ook bij enkele plaatselijke bars: de ene een bordeel, de andere een slechte karaokebar en de laatste Tims bar (Tim is een van de zotte Hollanders die tegenover ons woont). Zijn bar is echt de max - ik ben er zeker van dat

je ons er nog vaak zult treffen! Op het einde van deze feestrit, werden we gedropt in de Zsa Zsa Zsu, waar we (na eerst nog een "laagske" te leggen) verder feestten.

En zoals God het wou, werd het zondag, rustdag voor ons. Chillen in de hangmat en het zwembad met de overschot van de caiperinhas van gisteren (nogmaals grote dank aan Jan om die hier te komen brengen!) en werken aan onze gezamelijke blog (we hebben met ons viertjes ook een blog bijgehouden die je hier kunt checken: http://fab4insuriname.blogspot.com/).

Straks gaan we voor een lekkere omelet met frietjes om dan eens vroeg in ons bed te kruipen, want de komende week moeten we er weer vroeg uit.

Tot blogs!

Liefs

Sibylle 

De eerste daagjes...

Liefste lezers

Speciaal voor jullie het eerste berichtje vanuit Suriname...
De laatste keer dat jullie mij hoorden, had ik net mijn afscheidsfeestje achter de rug en lagen er nog behoorlijk veel zaken in het vooruitzicht alvorens ik kon vertrekken (de ene al wat stressvoller dan de andere): uitleg over buitenlandse stage, mijn kamer doorverhuren, uit eten met de mensen van PVOW (en die dus ook op buitenlandse stage vertrekken), afscheid nemen van mijn allerliefste kotvriendin (voor wie ik ook nog Harry Potter moest uitlezen), last minute inkopen doen, afscheid nemen van mijn familie, bagage maken,...
Je hoort het al: ik was een stresskip die week.
Ik moet helaas meedelen dat ik mijn weddenschap met Sara verloren heb (ik ben namelijk maar tot halverwege de vierde Harry Potter geraakt). Gelukkig zijn alle andere zaken wel behoorlijk vlot verlopen, hoewel er bij mijn bagage toch wat paniek was.
Ik was mijn zonnebril op sterkte kwijt, dus die heb ik nu dan ook niet mee. Gelukkig was er mijn allerliefste papa om mij uit de nood te helpen met fancy oldschool zonnebrilkleppen!
Daarna bleek het slot van mijn bagage stuk te zijn, terwijl ik die eigenlijk al op slot had gedaan en ik er nog iets moest bijstoppen. Na heel veel trekken en sleuren en het bijna doorgezaagd te hebben, liet het slot dan toch eindelijk los (oef!). Ik heb dan maar wijselijk beslist zonder slot te vertrekken...

We hadden in Schiphol een hotelletje gereserveerd om zo niet extreem vroeg te moeten opstaan. Voor de eerste keer weer in een stapelbed slapen, was een groot avontuur gezien dat nog steeds wat moeilijk gaat met mijn knie, maar bij deze heb ik (alweer) iets nieuws overwonnen.

De volgende dag vertrokken we met de shuttlebus naar de luchthaven. Toen iedereen was aangekomen, konden we onze bagage inchecken. We hadden met ons vijven een extra valies mee, om nog extra spulletjes in weg te stoppen.
Helaas woog die te veel, waardoor Anaïs en Joke enorm hebben moeten sukkelen om het teveel aan gewicht over hun eigen bagage te verdelen. Uiteindelijk hebben we toch alles kunnen meenemen dankzij de fantastische packingskills van Anaïs en Jokes koelbloedigheid.Daarna was het gevreesde moment aangekomen: afscheid nemen van mama en Eddy. Hoewel ik dat de afgelopen dagen al behoorlijk veel had moeten doen, blijft het toch altijd wat moeilijk. We vertrekken tenslotte wel naar de andere kant van de wereld (al is dat besef er nog niet).

Eindelijk door de douane (amai, wat een rij!) konden we het vliegtuig op. Na veel slapen, films kijken, ijsjes eten en een (blijkbaar) typische Surinaamse, pikante wrap met kip en aardappel te eten, landden we op Surinaams grondgebied. Het eerste wat op je afkomt na zo'n lange reis, is de warmte die als een blok beton op jou valt.
Tropisch, vochtig warm, terwijl we nog allemaal een hoop truien aanhadden van het koude weer in Amsterdam (hoewel het eigenlijk best warm is voor deze tijd van het jaar in onze contreien).
Vermits wij als een van de laatsten uit het vliegtuig waren gekomen, was het lang aanschuiven aan de douane (de airco was wel een welgekomen extraatje...). Toen iedereen officieel als toerist in Suriname was ingeschreven, we geld hadden afgehaald (echt een raar muntsysteem hier...) en de taxi hadden genomen, begon ons avontuur pas echt.

Eerste grote shock was de rit met de taxi. Hoewel Suriname lange tijd een kolonie van Nederlands was, rijden ze hier links (echt bizar). Om 21.00 u. plaatselijke tijd - voor jullie dus al 2 februari, 01.00 u. - het is namelijk 4 uur verschil (wintertijd) en 5 uur verschil (zomertijd) - kwamen we aan in het Plantagehuis, het verblijf waar we nu 3 maanden zullen verblijven.
Ondertussen was ik al 21 geworden in België, terwijl ik hier pas over 3 uur zou verjaren, dus toch een beetje speciale ervaring!

Echt uitpakken zat er nog niet in, vermits we allemaal kapot waren van de reis. Het enige waar we nog enige energie voor overhadden, was het opmaken van de bedden en het ophangen van de klamboes (muskietennetten). 
Kaats eerste blunder was al een feit toen ze haar bed wilde verzetten en het uit elkaar viel. Joke deed er nog een schepje bovenop toen ze er nogmaals aan trok en de lattenbodem weer op de grond lag. Ondertussen hadden we ook al enkele huisdieren: Gerard de hagedis die me die nacht gezelschap zou houden en Jacqueline de libelle (die we - helaas - de volgende dag dood terugvonden). Na veel gelach en gegiechel kroop iedereen vermoeid maar voldaan in bed.'s Ochtends waren we door onze jetlag al om 5.00 u. wakker, maar door de vermoeidheid kwamen we pas rond 9.00 uur uit ons bed.

Na een zalige douche (we hadden namelijk nog geen ontbijt in huis), was de hele living versierd met ballonnen, vlaggetjes en een lint (warning - dance event!) voor mijn verjaardag. Just love my huisgenoten!
Gisterenavond hadden we afscheid moeten nemen van onze man in de bende, maar vandaag hadden we afgesproken samen naar de plaatselijke markt te gaan (alleen hebben we later gehoord dat de markt elke dag open is, behalve - je kunt het al raden - op zondag).

Suriname had ondertussen al haar eerste slachtoffer opgeëist: Kaats sandaal. We moesten dus snel eventjes naar Alexanders verblijf om daar nieuwe schoenen voor Kaat te regelen.
Ik moet toegeven dat we door de warmte maar weinig zin hebben om te eten, maar we verplichtten onszelf een supermarkt te zoeken om 's avonds lekker te koken.
Na een aantal kilometer in de vlakke zon, kwamen we bij de "Hollandse" supermarkt Tulip aan, waar we onze volledige kar vollaadden met alledaagse benodigdheden, maar ook de ingrediënten voor onze spaghetti van die avond.
Helaas waren we vergeten dat we dat ook allemaal te voet terug mee moesten sleuren, waardoor we allemaal mooi verbrand terug thuiskwamen...
Naast Gerard (mijn vriend de hagedis, die mij ondertussen alweer in de steek heeft gelaten), hebben we nog een nieuwe huisgenoot ontdekt in een van onze keukenkasten: Giovanni de muis... Het hele huis stond op stelten (of liever op stoelen) - zelfs Alexander...

Na de afwas was iedereen nog te moe voor een feestje, dus staat de cava nog altijd in de koelkast...

De derde dag van ons avontuur is waarschijnlijk de laatste dag dat we mogen uitslapen (vermits onze stage waarschijnlijk vanaf woensdag start), dus namen we het ervan en genoten we van een heerlijk ontbijt (glaasje fruitsap en cornflakes uit een gigazak) op het terras.
Na wat weer een zalige douche was, gingen we op pad naar het fietsenverhuurpunt dat blijkbaar maar 2 minuten van ons huis ligt. Helaas zijn die 2 minuten bij ons meer dan een halfuur geworden (omdat we - alweer - de weg kwijt waren). Onze afspraak om 12.00 u. aan de andere kant van de stad konden we dus wel vergeten.
Wanneer we eindelijk onze fietsen hadden, konden we op weg. Zoals de meesten onder jullie weten, heb ik in een jaar niet meer gefietst (wegens het trauma aan mijn ongeval). Ik had er mij wel op voorbereid dat ik hier weer moest leren fietsen, maar niet dat het zo snel en plots zou zijn, maar misschien is het wel beter om er zo direct ingesmeten te worden? Ik kan hoe dan ook stellen dat ik vandaag een enorme overwinning op mezelf heb behaald (al doet mijn achterwerk dan nog zoveel pijn van het slechte zadel).

Een andere overwinning was de fiets en het verkeer zelf. We hebben zo'n torpedofiets gehuurd, waarbij je achteruit moet trappen om te remmen. Dat heeft ons vandaag al enkele bijzonder grappige momenten opgeleverd; zo reden we midden op de weg gewoon op elkaar in, omdat niemand echt het systeem goed beheerste. Hilariteit alom, niet alleen bij ons, maar ook bij alle omstaanders (4 rood verbrande meisjes in zo'n verkeer, dat kunnen alleen maar toeristen zijn).
Het verkeer zelf is ook echt wennen: altijd aan de linkerkant rijden, bochten anders nemen, aan de lichten anders afslaan, putten ontwijken en dan ook nog oppassen voor toeterende auto's...
Onderweg naar onze stagebegeleidster aan het IOL, mevrouw Rozenblad, kwam de echte cultuurshock pas goed naar boven. Tot nu toe hadden we al enkele straten rondom ons huis gedaan, maar nu we doorheen de hele stad fietsten, vielen de verschillen pas goed op... Sloppenwijken, straathonden, etc. Sommige mensen leven hier echt in zware armoede.

Net toen we bijna waren aangekomen, kreeg Anaïs een lekke band (we hadden de fiets nog maar een uur!). Haar hele binnenband kwam eruit; het overige stukje hebben we dan maar te voet in de blakende zon moeten afleggen. Rarara ... nog meer rode armen, gezichten, schouders en halzen toen we eindelijk aankwamen.
Na wat bami en een cola (voor maar €1,4) in de plaatselijke kantine van de universiteit, mochten we (3 uur later dan gepland) binnen bij mevrouw Rozenblad. Even wat formaliteiten regelen (stageschool, papierenhandel,...) en dan terug ... alleen was Anaïs' fiets nog steeds zo lek als iets. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk dat iemand van de administratieve dienst haar fiets in de auto heeft gestopt en haar naar huis heeft gebracht terwijl wij onze terugtocht inzetten.

Eindelijk thuis had niemand nog veel zin om iets te doen (behalve met onze pijnlijke poep, verbrande huid en vele muggenbeten in de zetel op het terras te ploffen). Uiteindelijk waren Joke, Anaïs en Alexander zo vriendelijk om toch nog voor afhaaleten te zorgen. Ze kwamen terug met KFC, het degoutanste wat ik ooit al heb gegeten - never again! Ondertussen heb ik ook een nieuwe kamergenoot. Gerard is blijkbaar niet meer, maar hij heeft een van zijn jonkies achtergelaten: Junoir (op z'n Frans uit te spreken - een specialiteit van Kaat).

Inmiddels is hier ook al over 00.00 uur en vermits ik morgen om 8.30 uur kennis moet maken met mijn stageschool, laat ik het (voor nu) hierbij.

Tot over een paar daagjes!

Liefs

Sibylle