Ondertussen heb ik het eerste weekje Suriname al overleefd en ik kan maar een ding zeggen: het is fantastisch!
De overige elf weken zullen waarschijnlijk zo snel voorbij vliegen dat we nu ten volle moeten genieten.
In mijn vorige blog had ik snel eventjes de sfeer en de eerste daagjes beschreven, maar ik had jullie eigenlijk nog helemaal niet rondgeleid in ons huis.
We wonen aan de noordkant van Paramaribo, in de Mauriciusstraat 6 (fanmail is altijd welkom!).
Het huis staat staat precies op palen (dus er is geen gelijkvloers, alleen heel veel plaats om hangmatten te hangen, fietsen te stallen en de was te doen) waardoor we op de eerste verdieping leven. We hebben een gezellig terrasje waar we eigenlijk het meeste van de tijd doorbrengen. Naast Anaïs, Joke, Kaat en ik, leven er nog twee andere meisjes in ons huis: Sanne (echt een zalige Hollandse) en Shereiva (nog een Hollandse die voornamelijk bij haar vriendje in het ander gebouw op hetzelfde stuk grond woont). We delen een mooie grote living (met giant tv) en een keuken waar zo goed als alles aanwezig is. Belangrijk detal: in alle kamers is airco voorzien
De vorige keer was ik gestopt bij 3 februari, toen we op de plaatselijke universiteit onze stagescholen hadden gekregen. De volgende dag moest ik om 8.30 u. op mijn school zijn voor een eerste kennismaking. Van een grote tweebaansweg, reed ik op een gamel, verhard weggetje een "krottenwijkje" in en op het einde stonden daar dan enkele open gebouwtjes die de meeste mensen eerder aan stallen zouden doen denken dan aan een school. Ik vond het direct geweldig! Oké, het was een grote (cultuur)shock, maar uiteindelijk was ik er wel een beetje op voorzien. Het blijft sowieso een ongelooflijke ervaring waar zoveel uit te leren valt! Na mijn fiets te hebben vastgemaakt en enkele leerlingen te hebben begroet (blanken zijn hier altijd een beetje speciaal), ging ik me aanmelden in het "kantoortje" van de directrice (= een kamertje van 2 op 2, met een bank, 2 stoelen en een telefoon). Ze wisten helaas niet eens van mijn komst (ja, je zou denken dat de stages in België soms niet van een leien dakje verlopen, maar dat is blijkbaar ook hier zo...). Gelukkig maakte ik kennis met een enorm lieve directrice die mij direct met open armen ontving. Hoewel ze niemand had met wie ik kon meelopen (er waren een paar leraren op zwangerschapsverlof en er gaven zelfs al enkele stagiaires les ter vervanging), zou ze direct iets fixen (zoals ik al zei, het is een ontzettend lieve mevrouw). Ze stelde me voor aan de leraressen Nederlands en ik mocht die dag direct al observeren als ik wilde.
We moesten helaas nog naar de vreemdelingendienst om ons visum te verlengen, dus het observeren zou pas voor de volgende dag zijn.
We hadden de afstand (alweer) zwaar onderschat waardoor we na een uur bezweet, uitgedroogd en verbrand in de vreemdelingendienst aankwamen. Terwijl Kaat doorhad dat ze haar vliegtuigticket vergeten was (en haar frustraties samen met Alexander dan maar ging afshoppen), begingen Joke, Anaïs en ik een aantal stomme blunders (vergeten aanmelden, grappige opmerkingen,...), waardoor iedereen ons nakeek toen we met de slappe lach terug naar buiten gingen. Het lachen verging ons echter snel toen we op weg naar de uitgang werden tegengehouden door een politieagent die ons wist te melden dat hij "3 meisjes op een fiets" moest tegenhouden omdat "de stempel van hun visum niet geldig was". Ik had echt graag een spiegel bijgehad om onze gezichten te checken, want volgens mij waren we alle drie echt scared to death. De politieagent zelf begon gewoon enorm hard te lachen en vroeg ons wat wij van z'n "scarryface" vonden - wel, een goede toneelspeler was me dat!
We vervoegden Alex en Kaat in het shoppingcenter, aten snel iets en maakten kennis met de stroompannes die men hier blijkbaar om de haverklap heeft, waardoor je soms een halfuur de winkel niet in of uit kunt.
Op de terugweg leerden we ook de verfrissende regens van (de momenteel nog uitlopers van) het regenseizoen kennen, die ervoor zorgen dat je op slag geen douche meer nodig hebt (maar je voor de eerste 5 minuten wel weer iets frisser voelt).
Woensdag 5 februari was voor mij de vuurdoop. Ik moest er al om 6.00 uur uit om om 6.45 uur te kunnen vertrekken (ja, de scholen beginnen hier ontzettend vroeg, maar eindigen gelukkig wel allemaal rond 12.30 u. of 13.15 u.). Op school maakte ik direct kennis met een andere Belgische (Antwerpse) student, Vincent, die hier blijkbaar geschiedenis komt geven (het blijft altijd een beetje fijn om onder Belgen te zijn). Na een uurtje observeren, kwam de directrice mij uit de klas halen met de vraag of ik haar uit de nood wilde helpen en een klas wilde overnemen omdat een lerares ziek was. Ik mocht dus direct beginnen les te geven zonder meer (geen idee over de klas, geen lesvoorbereiding, zelfs geen boek - alleen maar de mededeling dat ze nog niks over poëzie hadden gezien). Dus stond ik maar voor een klas van 15 tot 18-jarigen, onvoorbereid, maar met zoveel enthousiasme dat het allemaal is goed gekomen. Na een uitgebreide kennismaking (de Schutzschool is blijkbaar een beetje het tweedekansonderwijs bij ons - de leerlingen krijgen daar hun allerlaatste kans) en de basis bij een gedicht (verzen, strofen, rijm,...) liet ik ze zelf een gedicht over school schrijven. Vermits het voor hen de eerste keer was dat ze zo'n opdracht moesten uitvoeren, hielp ik hen op weg door een paar vragen te stellen over hoe het hier was, wat ze leuk vonden,... Ik was echt in shock toen ik de antwoorden van de leerlingen hoorde: ze geloven totaal niet in zichzelf en worden bij elke mogelijke gelegenheid afgebroken. Toen ik vroeg wat ze graag later wilden worden, was het standaardantwoord "dief of crimineel, want niemand wil ons toch..." Ik kan bijna niet onder woorden brengen hoe gedemotiveerd deze leerlingen zijn: ze krijgen nooit eens een compliment, ze geloven niet in zichzelf, ze hebben faalangst... "Juf, ik kan niet schrijven. Iedereen heeft mij gezegd dat ik te dom ben..."
Dus naast de gebruikelijke theorie moet je de leerlingen hier vooral stimuleren en aanmoedigen. Met veel extra hulp en individuele begeleiding waren de meeste leerlingen tegen het einde van de les goed op weg.
Sommigen gaven mij hun gedichten af en ... ik stond versteld van wat ik soms las. Er zaten echt hele mooie dingen tussen (waardoor ik zelfs bijna de tranen in mijn ogen kreeg). Zo kreeg ik direct het bewijs dat zelfs een klein schouderklopje wonderen kan doen.
Heel voldaan keerde ik naar huis waar ik van een lange siësta genoot en 's avonds van een heerlijke pizza bij de Pizza Hut (ja, ook hier kennen ze dat!).
De volgende dag zou ik oorspronkelijk nog gaan observeren in de Schutzschool, maar ik kreeg te horen dat mevrouw Rozenblad toch nog een school had gevonden waar ik Frans mocht geven (het is dan ook de enige school die Frans aanbiedt hier in Suriname), dus ik ging die ochtend samen met Anaïs (zij staat namelijk ook op het A. A. Hoogendoorn Atheneum) op weg. Na meer dan 3 kwartier fietsen en enkele rondjes rond het blokje, kregen we de cultuurshock in de omgekeerde richting... Alle leerlingen werden er door hun ouders afgezet, hadden een iPhone, droegen polootjes van Ralph Lauren, Abercrombie & Fitch, Lacoste, Tommy Hilfiger,... Wat een verschil met mijn andere school!
We werden direct hartelijk onthaald door ... een Belgische lerares van Kortemark, Stefanie, die hier vorig jaar ook stage was komen lopen en teruggekeerd was vanwege de hartelijkheid van de mensen. Zij zou tevens ook mijn mentor Frans worden, echt fantastisch! Ze stelde me voor aan mijn andere mentor, Ivo - ook een Belg - en aan alle andere supervriendelijke leraren in de leraarskamer. We kregen er zelfs het plaatselijke gerecht bama (een soort gepeperd, hartige oliebol - superlekker!) en een kippensaté met een soort honingachtige saus voor we opnieuw naar het IOL moesten fietsen om er onze stagepapieren binnen te brengen. Terug thuis maakten Kaat en ik een lekkere wok met cocosmelk en curry om eens vroeg te gaan slapen (vrijdag moesten we namelijk om 7.00 uur alweer op de school staan).
5.45 uur: veel te vroeg wakker terwijl het veel te hard regende! Tegen 6.15 uur waren we eindelijk klaar om te vertrekken en was de meeste regen ook al over getrokken. Helaas besefte Anaïs dan pas dat haar fiets nog aan die van Joke hing, terwijl Joke die dag helemaal niet uit haar bed moest. PANIEK! We probeerden eerst een aantal taxi's te bellen, maar het was uiteraard veel te vroeg. PANIEK! Uiteindelijk was Joke zelf wakker geworden van al ons lawaai (sorry Joke!), waardoor we haar sleutel konden vragen... Met heel veel zand in de ogen gaf ze ons de sleutel ... van haar kamer. PANIEK! Opnieuw naar boven en Joke wakker maken om de juiste sleutel te vragen. Om 6.50 uur konden we eindelijk vertrekken, terwijl we om 7.00 uur op de school moesten zijn - veel te laat dus - gelukkig wonen we nu in Suriname en maakt niemand daar iets van. Toen we rond 7.25 uur op school aankwamen, konden we zonder problemen de overige lessen meevolgen. Ik schrok wel een beetje van het niveau Frans hier. Het aaHa volgt de schoolmethode als in Nederland (op het einde van het 6de jaar behalen de leerlingen dus een diploma waarmee ze in Nederland zouden kunnen gaan studeren). Ik observeerde een blokuur van het 4de jaar waar ze les kregen over la négation, een les die ik dit jaar zelf veel uitgebreider aan een eerste jaartje had gegeven - wat een niveauverschil!
De klas zelf was zeker ook niet van de gemakkelijkste! Tegen het einde van de les was ze bijna gehalveerd.
Die namiddag chillden we nog wat in het zwembad om ons tegen 's avonds op te maken voor een avondje stappen. Eerst gingen we in een supergezellig Chinees restaurantje, Dumpling, eten voor Alex' verjaardag (het was er echt superlekker!) om daarna verder af te zakken naar de Touché. Helaas begint de uitgang hier pas om 3.00 uur, waardoor Kaat al in haar bed kroop en ik na een lekkere borgoe (= rum) cola haar voorbeeld ook maar volgde.
Na eens lekker uitgeslapen te hebben, hielden we gisteren een chill kuis- en relaxdagje (Anaïs' mierennest moest uit haar kamer, de vuilnisbak moest madenvrij worden gemaakt,...). 's Middags genoten we van Sannes lekkernij: broodjes met zwanworstjes, ketchup, mayonaise, sla en komkommer (die eigenlijk meer op een courgette lijkt).
's Avonds hadden we ons ingeschreven voor de PARTYbus die 2 uur lang door Paramaribo rijdt, met gratis caiperinhas en luide (echt een understatement!) muziek: FEESTJE! We stopten ook bij enkele plaatselijke bars: de ene een bordeel, de andere een slechte karaokebar en de laatste Tims bar (Tim is een van de zotte Hollanders die tegenover ons woont). Zijn bar is echt de max - ik ben er zeker van dat
En zoals God het wou, werd het zondag, rustdag voor ons. Chillen in de hangmat en het zwembad met de overschot van de caiperinhas van gisteren (nogmaals grote dank aan Jan om die hier te komen brengen!) en werken aan onze gezamelijke blog (we hebben met ons viertjes ook een blog bijgehouden die je hier kunt checken: http://fab4insuriname.blogspot.com/).
Straks gaan we voor een lekkere omelet met frietjes om dan eens vroeg in ons bed te kruipen, want de komende week moeten we er weer vroeg uit.
Tot blogs!
Liefs
Sibylle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten