Speciaal voor jullie het eerste berichtje vanuit Suriname...
De laatste keer dat jullie mij hoorden, had ik net mijn afscheidsfeestje achter de rug en lagen er nog behoorlijk veel zaken in het vooruitzicht alvorens ik kon vertrekken (de ene al wat stressvoller dan de andere): uitleg over buitenlandse stage, mijn kamer doorverhuren, uit eten met de mensen van PVOW (en die dus ook op buitenlandse stage vertrekken), afscheid nemen van mijn allerliefste kotvriendin (voor wie ik ook nog Harry Potter moest uitlezen), last minute inkopen doen, afscheid nemen van mijn familie, bagage maken,...
Je hoort het al: ik was een stresskip die week.
Ik moet helaas meedelen dat ik mijn weddenschap met Sara verloren heb (ik ben namelijk maar tot halverwege de vierde Harry Potter geraakt). Gelukkig zijn alle andere zaken wel behoorlijk vlot verlopen, hoewel er bij mijn bagage toch wat paniek was.
Ik was mijn zonnebril op sterkte kwijt, dus die heb ik nu dan ook niet mee. Gelukkig was er mijn allerliefste papa om mij uit de nood te helpen met fancy oldschool zonnebrilkleppen!
Daarna bleek het slot van mijn bagage stuk te zijn, terwijl ik die eigenlijk al op slot had gedaan en ik er nog iets moest bijstoppen. Na heel veel trekken en sleuren en het bijna doorgezaagd te hebben, liet het slot dan toch eindelijk los (oef!). Ik heb dan maar wijselijk beslist zonder slot te vertrekken...
De laatste keer dat jullie mij hoorden, had ik net mijn afscheidsfeestje achter de rug en lagen er nog behoorlijk veel zaken in het vooruitzicht alvorens ik kon vertrekken (de ene al wat stressvoller dan de andere): uitleg over buitenlandse stage, mijn kamer doorverhuren, uit eten met de mensen van PVOW (en die dus ook op buitenlandse stage vertrekken), afscheid nemen van mijn allerliefste kotvriendin (voor wie ik ook nog Harry Potter moest uitlezen), last minute inkopen doen, afscheid nemen van mijn familie, bagage maken,...
Je hoort het al: ik was een stresskip die week.
Ik moet helaas meedelen dat ik mijn weddenschap met Sara verloren heb (ik ben namelijk maar tot halverwege de vierde Harry Potter geraakt). Gelukkig zijn alle andere zaken wel behoorlijk vlot verlopen, hoewel er bij mijn bagage toch wat paniek was.
Ik was mijn zonnebril op sterkte kwijt, dus die heb ik nu dan ook niet mee. Gelukkig was er mijn allerliefste papa om mij uit de nood te helpen met fancy oldschool zonnebrilkleppen!
Daarna bleek het slot van mijn bagage stuk te zijn, terwijl ik die eigenlijk al op slot had gedaan en ik er nog iets moest bijstoppen. Na heel veel trekken en sleuren en het bijna doorgezaagd te hebben, liet het slot dan toch eindelijk los (oef!). Ik heb dan maar wijselijk beslist zonder slot te vertrekken...
We hadden in Schiphol een hotelletje gereserveerd om zo niet extreem vroeg te moeten opstaan. Voor de eerste keer weer in een stapelbed slapen, was een groot avontuur gezien dat nog steeds wat moeilijk gaat met mijn knie, maar bij deze heb ik (alweer) iets nieuws overwonnen.
De volgende dag vertrokken we met de shuttlebus naar de luchthaven. Toen iedereen was aangekomen, konden we onze bagage inchecken. We hadden met ons vijven een extra valies mee, om nog extra spulletjes in weg te stoppen.
Helaas woog die te veel, waardoor Anaïs en Joke enorm hebben moeten sukkelen om het teveel aan gewicht over hun eigen bagage te verdelen. Uiteindelijk hebben we toch alles kunnen meenemen dankzij de fantastische packingskills van Anaïs en Jokes koelbloedigheid.Daarna was het gevreesde moment aangekomen: afscheid nemen van mama en Eddy. Hoewel ik dat de afgelopen dagen al behoorlijk veel had moeten doen, blijft het toch altijd wat moeilijk. We vertrekken tenslotte wel naar de andere kant van de wereld (al is dat besef er nog niet).
Eindelijk door de douane (amai, wat een rij!) konden we het vliegtuig op. Na veel slapen, films kijken, ijsjes eten en een (blijkbaar) typische Surinaamse, pikante wrap met kip en aardappel te eten, landden we op Surinaams grondgebied. Het eerste wat op je afkomt na zo'n lange reis, is de warmte die als een blok beton op jou valt.
Tropisch, vochtig warm, terwijl we nog allemaal een hoop truien aanhadden van het koude weer in Amsterdam (hoewel het eigenlijk best warm is voor deze tijd van het jaar in onze contreien).
Vermits wij als een van de laatsten uit het vliegtuig waren gekomen, was het lang aanschuiven aan de douane (de airco was wel een welgekomen extraatje...). Toen iedereen officieel als toerist in Suriname was ingeschreven, we geld hadden afgehaald (echt een raar muntsysteem hier...) en de taxi hadden genomen, begon ons avontuur pas echt.
Eerste grote shock was de rit met de taxi. Hoewel Suriname lange tijd een kolonie van Nederlands was, rijden ze hier links (echt bizar). Om 21.00 u. plaatselijke tijd - voor jullie dus al 2 februari, 01.00 u. - het is namelijk 4 uur verschil (wintertijd) en 5 uur verschil (zomertijd) - kwamen we aan in het Plantagehuis, het verblijf waar we nu 3 maanden zullen verblijven.
Ondertussen was ik al 21 geworden in België, terwijl ik hier pas over 3 uur zou verjaren, dus toch een beetje speciale ervaring!
Echt uitpakken zat er nog niet in, vermits we allemaal kapot waren van de reis. Het enige waar we nog enige energie voor overhadden, was het opmaken van de bedden en het ophangen van de klamboes (muskietennetten).
Kaats eerste blunder was al een feit toen ze haar bed wilde verzetten en het uit elkaar viel. Joke deed er nog een schepje bovenop toen ze er nogmaals aan trok en de lattenbodem weer op de grond lag. Ondertussen hadden we ook al enkele huisdieren: Gerard de hagedis die me die nacht gezelschap zou houden en Jacqueline de libelle (die we - helaas - de volgende dag dood terugvonden). Na veel gelach en gegiechel kroop iedereen vermoeid maar voldaan in bed.'s Ochtends waren we door onze jetlag al om 5.00 u. wakker, maar door de vermoeidheid kwamen we pas rond 9.00 uur uit ons bed.
Na een zalige douche (we hadden namelijk nog geen ontbijt in huis), was de hele living versierd met ballonnen, vlaggetjes en een lint (warning - dance event!) voor mijn verjaardag. Just love my huisgenoten!
Gisterenavond hadden we afscheid moeten nemen van onze man in de bende, maar vandaag hadden we afgesproken samen naar de plaatselijke markt te gaan (alleen hebben we later gehoord dat de markt elke dag open is, behalve - je kunt het al raden - op zondag).
Helaas woog die te veel, waardoor Anaïs en Joke enorm hebben moeten sukkelen om het teveel aan gewicht over hun eigen bagage te verdelen. Uiteindelijk hebben we toch alles kunnen meenemen dankzij de fantastische packingskills van Anaïs en Jokes koelbloedigheid.Daarna was het gevreesde moment aangekomen: afscheid nemen van mama en Eddy. Hoewel ik dat de afgelopen dagen al behoorlijk veel had moeten doen, blijft het toch altijd wat moeilijk. We vertrekken tenslotte wel naar de andere kant van de wereld (al is dat besef er nog niet).
Eindelijk door de douane (amai, wat een rij!) konden we het vliegtuig op. Na veel slapen, films kijken, ijsjes eten en een (blijkbaar) typische Surinaamse, pikante wrap met kip en aardappel te eten, landden we op Surinaams grondgebied. Het eerste wat op je afkomt na zo'n lange reis, is de warmte die als een blok beton op jou valt.
Tropisch, vochtig warm, terwijl we nog allemaal een hoop truien aanhadden van het koude weer in Amsterdam (hoewel het eigenlijk best warm is voor deze tijd van het jaar in onze contreien).
Vermits wij als een van de laatsten uit het vliegtuig waren gekomen, was het lang aanschuiven aan de douane (de airco was wel een welgekomen extraatje...). Toen iedereen officieel als toerist in Suriname was ingeschreven, we geld hadden afgehaald (echt een raar muntsysteem hier...) en de taxi hadden genomen, begon ons avontuur pas echt.
Eerste grote shock was de rit met de taxi. Hoewel Suriname lange tijd een kolonie van Nederlands was, rijden ze hier links (echt bizar). Om 21.00 u. plaatselijke tijd - voor jullie dus al 2 februari, 01.00 u. - het is namelijk 4 uur verschil (wintertijd) en 5 uur verschil (zomertijd) - kwamen we aan in het Plantagehuis, het verblijf waar we nu 3 maanden zullen verblijven.
Ondertussen was ik al 21 geworden in België, terwijl ik hier pas over 3 uur zou verjaren, dus toch een beetje speciale ervaring!
Kaats eerste blunder was al een feit toen ze haar bed wilde verzetten en het uit elkaar viel. Joke deed er nog een schepje bovenop toen ze er nogmaals aan trok en de lattenbodem weer op de grond lag. Ondertussen hadden we ook al enkele huisdieren: Gerard de hagedis die me die nacht gezelschap zou houden en Jacqueline de libelle (die we - helaas - de volgende dag dood terugvonden). Na veel gelach en gegiechel kroop iedereen vermoeid maar voldaan in bed.'s Ochtends waren we door onze jetlag al om 5.00 u. wakker, maar door de vermoeidheid kwamen we pas rond 9.00 uur uit ons bed.
Gisterenavond hadden we afscheid moeten nemen van onze man in de bende, maar vandaag hadden we afgesproken samen naar de plaatselijke markt te gaan (alleen hebben we later gehoord dat de markt elke dag open is, behalve - je kunt het al raden - op zondag).
Ik moet toegeven dat we door de warmte maar weinig zin hebben om te eten, maar we verplichtten onszelf een supermarkt te zoeken om 's avonds lekker te koken.
Na een aantal kilometer in de vlakke zon, kwamen we bij de "Hollandse" supermarkt Tulip aan, waar we onze volledige kar vollaadden met alledaagse benodigdheden, maar ook de ingrediënten voor onze spaghetti van die avond.
Helaas waren we vergeten dat we dat ook allemaal te voet terug mee moesten sleuren, waardoor we allemaal mooi verbrand terug thuiskwamen...
Naast Gerard (mijn vriend de hagedis, die mij ondertussen alweer in de steek heeft gelaten), hebben we nog een nieuwe huisgenoot ontdekt in een van onze keukenkasten: Giovanni de muis... Het hele huis stond op stelten (of liever op stoelen) - zelfs Alexander...
Na de afwas was iedereen nog te moe voor een feestje, dus staat de cava nog altijd in de koelkast...
De derde dag van ons avontuur is waarschijnlijk de laatste dag dat we mogen uitslapen (vermits onze stage waarschijnlijk vanaf woensdag start), dus namen we het ervan en genoten we van een heerlijk ontbijt (glaasje fruitsap en cornflakes uit een gigazak) op het terras.
Na wat weer een zalige douche was, gingen we op pad naar het fietsenverhuurpunt dat blijkbaar maar 2 minuten van ons huis ligt. Helaas zijn die 2 minuten bij ons meer dan een halfuur geworden (omdat we - alweer - de weg kwijt waren). Onze afspraak om 12.00 u. aan de andere kant van de stad konden we dus wel vergeten.
Wanneer we eindelijk onze fietsen hadden, konden we op weg. Zoals de meesten onder jullie weten, heb ik in een jaar niet meer gefietst (wegens het trauma aan mijn ongeval). Ik had er mij wel op voorbereid dat ik hier weer moest leren fietsen, maar niet dat het zo snel en plots zou zijn, maar misschien is het wel beter om er zo direct ingesmeten te worden? Ik kan hoe dan ook stellen dat ik vandaag een enorme overwinning op mezelf heb behaald (al doet mijn achterwerk dan nog zoveel pijn van het slechte zadel).
Een andere overwinning was de fiets en het verkeer zelf. We hebben zo'n torpedofiets gehuurd, waarbij je achteruit moet trappen om te remmen. Dat heeft ons vandaag al enkele bijzonder grappige momenten opgeleverd; zo reden we midden op de weg gewoon op elkaar in, omdat niemand echt het systeem goed beheerste. Hilariteit alom, niet alleen bij ons, maar ook bij alle omstaanders (4 rood verbrande meisjes in zo'n verkeer, dat kunnen alleen maar toeristen zijn).
Het verkeer zelf is ook echt wennen: altijd aan de linkerkant rijden, bochten anders nemen, aan de lichten anders afslaan, putten ontwijken en dan ook nog oppassen voor toeterende auto's...
Onderweg naar onze stagebegeleidster aan het IOL, mevrouw Rozenblad, kwam de echte cultuurshock pas goed naar boven. Tot nu toe hadden we al enkele straten rondom ons huis gedaan, maar nu we doorheen de hele stad fietsten, vielen de verschillen pas goed op... Sloppenwijken, straathonden, etc. Sommige mensen leven hier echt in zware armoede.
Net toen we bijna waren aangekomen, kreeg Anaïs een lekke band (we hadden de fiets nog maar een uur!). Haar hele binnenband kwam eruit; het overige stukje hebben we dan maar te voet in de blakende zon moeten afleggen. Rarara ... nog meer rode armen, gezichten, schouders en halzen toen we eindelijk aankwamen.
Na wat bami en een cola (voor maar €1,4) in de plaatselijke kantine van de universiteit, mochten we (3 uur later dan gepland) binnen bij mevrouw Rozenblad. Even wat formaliteiten regelen (stageschool, papierenhandel,...) en dan terug ... alleen was Anaïs' fiets nog steeds zo lek als iets. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk dat iemand van de administratieve dienst haar fiets in de auto heeft gestopt en haar naar huis heeft gebracht terwijl wij onze terugtocht inzetten.
Eindelijk thuis had niemand nog veel zin om iets te doen (behalve met onze pijnlijke poep, verbrande huid en vele muggenbeten in de zetel op het terras te ploffen). Uiteindelijk waren Joke, Anaïs en Alexander zo vriendelijk om toch nog voor afhaaleten te zorgen. Ze kwamen terug met KFC, het degoutanste wat ik ooit al heb gegeten - never again! Ondertussen heb ik ook een nieuwe kamergenoot. Gerard is blijkbaar niet meer, maar hij heeft een van zijn jonkies achtergelaten: Junoir (op z'n Frans uit te spreken - een specialiteit van Kaat).
Inmiddels is hier ook al over 00.00 uur en vermits ik morgen om 8.30 uur kennis moet maken met mijn stageschool, laat ik het (voor nu) hierbij.
Tot over een paar daagjes!
Liefs
Sibylle
De derde dag van ons avontuur is waarschijnlijk de laatste dag dat we mogen uitslapen (vermits onze stage waarschijnlijk vanaf woensdag start), dus namen we het ervan en genoten we van een heerlijk ontbijt (glaasje fruitsap en cornflakes uit een gigazak) op het terras.
Na wat weer een zalige douche was, gingen we op pad naar het fietsenverhuurpunt dat blijkbaar maar 2 minuten van ons huis ligt. Helaas zijn die 2 minuten bij ons meer dan een halfuur geworden (omdat we - alweer - de weg kwijt waren). Onze afspraak om 12.00 u. aan de andere kant van de stad konden we dus wel vergeten.
Wanneer we eindelijk onze fietsen hadden, konden we op weg. Zoals de meesten onder jullie weten, heb ik in een jaar niet meer gefietst (wegens het trauma aan mijn ongeval). Ik had er mij wel op voorbereid dat ik hier weer moest leren fietsen, maar niet dat het zo snel en plots zou zijn, maar misschien is het wel beter om er zo direct ingesmeten te worden? Ik kan hoe dan ook stellen dat ik vandaag een enorme overwinning op mezelf heb behaald (al doet mijn achterwerk dan nog zoveel pijn van het slechte zadel).
Een andere overwinning was de fiets en het verkeer zelf. We hebben zo'n torpedofiets gehuurd, waarbij je achteruit moet trappen om te remmen. Dat heeft ons vandaag al enkele bijzonder grappige momenten opgeleverd; zo reden we midden op de weg gewoon op elkaar in, omdat niemand echt het systeem goed beheerste. Hilariteit alom, niet alleen bij ons, maar ook bij alle omstaanders (4 rood verbrande meisjes in zo'n verkeer, dat kunnen alleen maar toeristen zijn).
Het verkeer zelf is ook echt wennen: altijd aan de linkerkant rijden, bochten anders nemen, aan de lichten anders afslaan, putten ontwijken en dan ook nog oppassen voor toeterende auto's...
Onderweg naar onze stagebegeleidster aan het IOL, mevrouw Rozenblad, kwam de echte cultuurshock pas goed naar boven. Tot nu toe hadden we al enkele straten rondom ons huis gedaan, maar nu we doorheen de hele stad fietsten, vielen de verschillen pas goed op... Sloppenwijken, straathonden, etc. Sommige mensen leven hier echt in zware armoede.
Na wat bami en een cola (voor maar €1,4) in de plaatselijke kantine van de universiteit, mochten we (3 uur later dan gepland) binnen bij mevrouw Rozenblad. Even wat formaliteiten regelen (stageschool, papierenhandel,...) en dan terug ... alleen was Anaïs' fiets nog steeds zo lek als iets. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk dat iemand van de administratieve dienst haar fiets in de auto heeft gestopt en haar naar huis heeft gebracht terwijl wij onze terugtocht inzetten.
Eindelijk thuis had niemand nog veel zin om iets te doen (behalve met onze pijnlijke poep, verbrande huid en vele muggenbeten in de zetel op het terras te ploffen). Uiteindelijk waren Joke, Anaïs en Alexander zo vriendelijk om toch nog voor afhaaleten te zorgen. Ze kwamen terug met KFC, het degoutanste wat ik ooit al heb gegeten - never again! Ondertussen heb ik ook een nieuwe kamergenoot. Gerard is blijkbaar niet meer, maar hij heeft een van zijn jonkies achtergelaten: Junoir (op z'n Frans uit te spreken - een specialiteit van Kaat).
Inmiddels is hier ook al over 00.00 uur en vermits ik morgen om 8.30 uur kennis moet maken met mijn stageschool, laat ik het (voor nu) hierbij.
Tot over een paar daagjes!
Liefs
Sibylle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten