The Hungergames ... for real!

Hey daar aan de andere kant van de wereld!
Neen, ik ben nog niet opgegeten door een kaaiman of door een of ander beest.
Sorry voor het lange wachten (ja, ik weet het, bijna 3 weken!), maar er valt hier zoveel te doen dat ik niet elke avond kan schrijven - tenzij voor mijn lesvoorbereidingen...)
Om toch geen blog van 20 pagina's te hebben (deze is al 11 pagina's lang in een Word-bestand), lezen jullie hier al mijn avonturen van 2 weken ver. Vorige week en het weekend dat komt, alsook de foto's bij deze blog, komen zondag online.

Ik hoor overal dat jullie ook zo'n goed weer hebben, maar België kan toch niet tippen aan de warme zon en de tropische regenbuien hier. Ondertussen hoopt iedereen dat het regenseizoen snel ophoudt (wat al een maand geleden moest gebeurd zijn), want elke dag 3 keer natgeregend worden is geen pretje - dat kan ik jullie wel vertellen.

Hoe dan ook, na ons kaaimannen avontuur begon het andere, waarvoor wie hier echt gekomen zijn: lesgeven. Maandag had ik al 5 uren aan mijn been (2 uren Frans en 3 uren Nederlands) om dan zo door te gaan met dinsdag 4 uren Frans, woensdag 3 uren Frans (maar door omstandigheden had ik een vrije dag - joepie!) en donderdag 7 uren Nederlands. Ik moet eerlijk zeggen dat het best wel goed verloopt. Uiteraard is het een grote aanpassing, je hebt bijna niks van materiaal en soms zelfs geen leerboek (of enkel de vragen zonder antwoorden, waardoor het heel moeilijk wordt om te begrijpen wat de auteurs precies van je willen...), maar zoals ik al zei, verloopt alles hier behoorlijk vlot. Het is een beetje water bij de wijn doen: je proberen aan de zovele didactische principes te houden die we in België geleerd hebben, terwijl ze hier blijkbaar dol zijn op doceren (en de leerlingen ook niks anders kennen). Ik geef dus toe soms helemaal niet tevreden te zijn over mijn lessen. Behalve een toffe intro en wat tekstjes gebruik ik voornamelijk het onderwijs-leergesprek, maar dan nog is het moeilijk om sommige leerlingen bij het denkproces te betrekken. Het is precies of ze liever hebben dat hun alles wordt voorgekauwd zodat ze het daarna gewoon kunnen papegaaien. Een analytische geest is hier maar weinig aan de orde. Liever reproduceren de leerlingen hier. Mijn missie voor de overige maand lesgeven: de leerlingen toch een beetje inzicht bijbrengen...

Voor het overige word ik zowel in het Atheneum als in de Schutzschool goed aanvaard als leraar en collega. De leraren zijn allemaal heel vriendelijk en ook de leerlingen beginnen mij te aanvaarden als juf Sibylle. In vergelijking met de Schutzschool is het Atheneum echt een verwesterde school, zelfs een beetje vergelijkbaar met een school in België, behalve dan aan de andere kant van de wereld. Het is best wel fijn om dan de vergelijking met de Schutzschool te zien die eigenlijk een van de laagste niveaus van het Surinaamse onderwijs vertegenwoordigt. Na lessen over verbes en -IR, l'heure, la négation, de vertelperspectieven, de verwijswoorden, synoniemen,... kon het weekend beginnen.

En wat voor een. We hadden een weekend Berg en Dal/Stuwmeer/Brownsberg gepland. Brownsberg is een van de vele natuurreservaten die Suriname te bieden heeft, dus moesten we het zeker gezien hebben. Dit was bij deze ook onze eerste kennismaking met de jungle. Spannend...
Zaterdag 22 maart werden we om 7.30 uur bij ons thuis opgehaald (wat een luxe!) door een busje dat je eigenlijk meer in Bollywood dan in Suriname zou verwachten ('t jah, Suriname is nu eenmaal een mengelmoes van verschillende culturen door elkaar, maar dat maakt het net zo fijn!).
Na de rest van ons reisgezelschap te hebben opgehaald aan Het Vat, vertrokken we richting Berg en Dal, voor het eerste avontuur: de kabelbaan.
Eerst stopten we echter aan een bar langs de weg om een lekker ontbijt met kaas en ongeboren kip (lees: ei) te eten.
Nadat iedereen zich had volgestouwd met al dat lekkers, konden we onze reis met wind in de haren vervolgen (de raampjes van de bus stonden open). Aangekomen in Berg en Dal, werden we in 2 groepen verdeeld om met de kabelbaan een heel parcours af te dalen.

Terwijl Joke meeging met de eerste groep, maakten Alex, Kaat, Anaïs en ik een wandeling op het domein met onze toffe gids Venski. Hij nam ons mee op zoek naar mooie planten, lekkere vruchten, vuile beesten en ... een tarantula (gelukkig hebben we die niet te zien gekregen!). Wel zagen we een cacaoplant, vreemde bomen, termieten- en wespennesten, vleermuizen, allerlei peulvruchten en een vogel die alle soorten klanken kan nadoen, van een liedje, t.e.m. het gekrijs van een baby... Ik waande mij net in de Hongerspelen (zie spotgaaien)...
Na onze wandeling kwam de eerste groep vuil, maar heel enthousiast terug. Dan was het onze beurt: iedereen een harnasje en helm aan en op de foto om daarna een testritje te maken op een kleine kabelbaan. Uit voorzorg had ik mijn brace aangetrokken (je weet nooit hoe je aan een snelheid van 60 km/uur op een platform terecht komt), maar ik had eigenlijk zodanig veel schrik om toch maar verkeerd terecht te komen dat het ons allemaal een beter idee leek om niet mee te gaan. Toen het op de kop toe ook nog eens hard begon te regenen, was er geen keuze meer: mijn helm en harnasje gingen weer uit en ik bleef achter terwijl de anderen zich als apen in de bomen slingerden en een wild ritje over de Surinamerivier maakten. Terug op vaste grond, vertrokken we met de bus, door de regen, richting het stuwmeer dat heel Paramaribo van stroom voorziet. In het meer zelf zie je nog tal van boomstammen boven het water uitsteken, dit omdat ze nooit gekapt hebben toen ze het gebied onder water zetten. Wel hebben ze er alle diersoorten naar de Brownsberg verplaatst, zodat die daar nu in een beschermd gebied een rustig leventje kunnen leiden. 

En net dat stukje beschermd gebied vol tropische dieren en natuur werd onze volgende en tevens ook laatste stop. De rit ernaartoe leek wel uit het clipje Met de jeep door het oerwoud van Samson & Gert genomen te zijn - lianen, bubbels, putten,... - zalig! We kregen er direct cake, frisdrank (hier: soft) en lekkere Surinaamse bananen (waar zelfs Chiquita niet aan kan tippen) voorgeschoteld - heerlijk! Terwijl Jennifer, onze kokkin het vuur opstookte voor een heerlijk diner, hingen wij (met hulp van de gidsen) onze hangmatten op in ons tentenkamp/barak/ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden: 4 staande balken met daarop wat golfplaten en balken om hangmatten aan op te hangen en langs 3 kanten een beetje hout en gaas om toch voor wat afbakening te zorgen. 

Na veel gezwoeg en getrek waren onze hangmatten inclusief klamboe dan eindelijk heel erg hoog (zodat ik in mijn geval bijna moest springen) opgehangen. Ik vertrouwde het nog steeds niet volledig om erin te gaan liggen, maar ik kan jullie nu al verklappen dat ik er gedurende het hele weekend niet ben uitgevallen (oef!). Dan was het tijd voor een korte wandeling doorheen de mooie natuur van het tropische regenwoud (dat trouwens deel uitmaakt van het Amazonewoud) dat Brownsberg te bieden heeft. Met een zalig uitzicht over het Brokopondomeer en op zoek naar tarantula's viel de avond over Brownsberg en bleven wij Venski maar volgen door de jungle. Eens het donker wordt, zie en voel je een heel andere natuur zich ontwaken: gekko's, brulapen, spinnen, slangen,... Terug op weg naar het kamp kwamen wij vooral verschillende soorten gifkikkers en padden in verschillende soorten maten en gewichten (je kan het zo gek niet bedenken!) tegen.

Ondertussen in het kamp had Jennifer voor overheerlijke saotosoep gezorgd. Dat is een javaanse bouillonsoep met limoengras, waar je zelf kipfilet, ei, rijst en een soort heel fijn gesneden en gebakken aardappelsticks kan bijvoegen - overheerlijk! Als dessert kregen we nog bakabana's (gebakken banaan) met thee of koffie en een groot assortiment aan koekjes en snoepjes, terwijl Venski ons een uitgebreid aanbod aan (zelfverzonnen) Surinaamse en Nederlandse liedjes leerde. 's Avonds trok hij met de mensen die wilden nog op avondwandeling (waar Joke letterlijk een slang een pad zag doodbijten en opeten). De rest van ons chillde nog een beetje in het kamp en ging uiteindelijk (na uitgebreid onze hangmat te hebben gecontroleerd op vuile beesten) met een niet zo'n gerust hart slapen om om 2 uur wakker te worden gemaakt door een deel van ons gezelschap dat (ik citeer Barrie): ni kun zuppn! Best vervelend en vooral onrespectvol tegenover de anderen (zeker als ze aan elkaars hangmatten beginnen te sjorren om die toch maar naar beneden te krijgen) en vooral tegenover de natuur, maar ah, alcohol...

De volgende dag werd ik met een overheerlijke pannenkoekengeur gewekt. Jennifer had zichzelf overtroffen met pannenkoeken, ei, boterhammen, choco, confituur, suiker, komkommer, tomaat,... Echt een topontbijt om er die dag weer ten volle tegenaan te kunnen gaan! Die dag zouden we namelijk een mooie wandeling naar de Leo- en Irenevallen maken, maar eerst moest ons hangmattenkamp worden opgeruimd. Overal zag je mensen sukkelen met touwen, klamboes, hangmatten,... Maar tegen 9.30 uur waren we dan toch klaar om het regenwoud af te dalen. Wat een wandeling was me dat: over boomstammen, onder takken, over riviertjes, zot naar boven, maar nog meer naar beneden, terwijl zich overal wortels van bomen hebben genesteld en je heel goed moet uitkijken waar je loopt. Venski had mij al gewaarschuwd dat ik met mijn knie maar 1 van de 2 vallen zou kunnen zien (de Ireneval zou ik nooit halen), maar zelfs de Leoval bestond uit zo'n afdaling dat ik echt het beste uit mezelf heb moeten halen - al ben ik achteraf enorm trots dat ik het toch gedaan heb. Het was zo prachtig - de natuur op z'n best: ongerept en vredig. Ik zou er uren kunnen naar staan kijken hebben. Een waterval, omgeven door groen, met stralend blauwe vlinders. Een mens wordt er spontaan gelukkig door! Waarom zijn wij zo dom om al onze dierbare natuur zo kapot te maken, vraag je jezelf op dat moment af. Alle mensen zouden hiernaartoe moeten reizen om dit te zien en te beseffen hoe slecht we bezig zijn...
Helaas heb ik geen foto's kunnen nemen, vermits mijn fototoestel mee was met de anderen, maar dit is sowieso een van de momenten dat in mijn geheugen gegrift staat als persoonlijke overwinning en mooi gezien landschap.

Op de terugtocht met Rudie (die speciaal met mij was meegaan), vertelde hij me heel veel over de Surinaamse cultuur en natuur. Zo had ik een beetje een persoonlijke gids. Opnieuw in ons basiskamp aangekomen, nam hij me nog mee naar mooie uitkijkpunten op de Brownsberg. Zo'n beelden zie je enkel op National Geographic - maar stel je het dan nog eens 1000x mooier voor - echt zo onbeschrijfelijk dat ik er stil van werd (en dat zegt al veel, voor de mensen die mij kennen...)
Tot ik achter mij iets hoorde hoppen; bleek het een boskonijn te zijn. Niks te lange oren en een schattig staartje. Het boskonijn in Suriname heeft geen staart en al helemaal geen oren. Enkel een grote bolle oranje rug.
Iets verderop toonde hij mij ook nog 2 slingerapen die het blijkbaar niet konden appreciëren dat we naar hen zaten te loeren en ons daarom met awarra's (plaatselijke vrucht) bekogelden. Snel wegvluchten was dus de boodschap. En die vlucht bracht ons bij prachtige kamikami's (trompetvogels). Het verhaal luidde dat een gids een gewonde trompetvogel van de Ireneval had meegebracht om op de Brownsberg te verzorgen. Na een week verliet de vogel zijn vast stekje om na twee weken met een hele troep terug te keren. Nu zitten ze er elke dag en kan je ze van heel dicht bekijken - echt prachtige vogels: helemaal zwart-grijs met een witte, bolle rug en een helderblauwe hals.
Toen Rudie en ik terugkeerden, bleken de andere ook terug te zijn van de (blijkbaar) prachtige Irenevallen. Met de een maag gevuld vol heerlijke bami met kouseband, kip, groentjes en watermeloen als dessert, vertrokken we rond 14.30 uur naar Paramaribo, om 's avonds nog een laatste hand aan onze lesvoorbereidingen voor de volgende dag te leggen.

Die maandag was extreem zwaar, omdat we om 6.15 uur alweer moesten vertrekken en wonder boven wonder ... het regende! Die dag zou ik net mijn computer meenemen naar school om in de les Frans Papaoutai te bespreken, maar vermits ik bang was dat mijn pc zo'n regen niet zou overleven, heb ik die les dan maar niet gegeven. We moeten hier flexibel zijn, dus Stromae zou pas voor volgende week zijn!
Dinsdag hadden we een vrije dag door Dag van de Revolutie, dat hier zwaar wordt gevierd. Wij zagen het eerder als extra uitrustdag - vandaar dat we vooral wat chillden op ons terrasje en in de hangmat. Uiteraard moesten er ook nog boodschappen worden gedaan... Samen met Anaïs en Joke vertrok ik door de regen naar de Tulip. Op de terugweg hadden we elk een bidon water op onze fiets vastgebonden en lomp zoals we zijn viel Anaïs' bidon midden in een grote plas van haar fiets. Ik begon in paniek te roepen en zette mijn fiets aan de kant om onze bidon te redden, maar te laat, er was al een auto over gereden. Gelukkig stopte de volgende auto en kon ik hem (vol deuken en modder) nog redden. Alle mensen op straat waren ons uiteraard (alweer) aan het uitlachen - soms vraag ik mij echt af wat ze van ons moeten denken... Na ons avontuur moest zo'n speciale dag moest toch op de een of andere manier gevierd worden en daarom gingen we 's avonds eten in De Waag - een overheerlijk Ristorante Italiano. Je betaalt er heel wat meer dan in andere restaurantjes (alles is er rond de SRD 50, maar eigenlijk is dat maar €12,5), maar het was echt heerlijk. Ik kan me niet meer herinneren dat ik zo van eten heb genoten hier (alles bestaat hier uit vettig of vettig Chinees). Een lekkere pasta met zeevruchten (eindelijk vis!) - puur genot!
Helaas was er van lang genieten niet veel sprake, vermits we de volgende dag opnieuw op 7.00 uur op school moesten staan. Daar bleek Stefanie ziek te zijn, waardoor ik alleen voor de klas kwam te staan - zonder voorbereiding of iets. Ze had de leerlingen iets leuks beloofd, dus werden het 3 uren taalspelletjes!
Donderdag werd dan weer minder gespeeld, hoewel ik met Carrousel en toneeltjes ook leuke dingen had voorbereid. Helaas konden de leerlingen Carrousel niet echt appreciëren (ik vermoed dat ik hen ineens te vrij heb gelaten - ze zijn het gewoon van te moeten luisteren en over te pennen, maar ineens moesten ze zelf actief iets doen). Jammer... Daardoor ging ook het hele doel van mijn les verloren, maar zo'n dingen gebeuren nu eenmaal als je iets probeert.
Een andere klas maakte er een zodanig zootje van dat lesgeven quasi onmogelijk was. Ik kon vriendelijk vragen stil te zijn, mij kwaad maken, hen wijzen op de gemaakte afspraken, dreigen met straf of nablijven,... niks hielp. Zelfs niet toen hun klassenlerares op den duur kwam kijken. Mijn mentor zei dat ze het al lang had opgegeven en dat ze op zo'n manier niet kon lesgeven, dus dat we maar gewoon weg moesten gaan. Echt raar om zomaar een klas achter te laten, wetende dat je ze eigenlijk nog een uur les moet geven. Ik was wel een beetje geschokt, ja...
Mijn nieuwe missie: leerlingen respect en beleefdheid bijbrengen, want dat is iets wat ze hier maar heel weinig kennen.
Gelukkig verliep van de rest van de dag wel vlotjes. Ik had nog het lijdend voorwerp (joepie, zinsontleding!) te gaan, dus ik vertrok met een bang hartje naar de klas en ... ik heb nog nooit leerlingen zo enthousiast gezien bij een les zinsontleding. Het was echt fantastisch!
Het fijne aan leraar zijn, is dat, zelfs al zit een klasje eens tegen, een andere, kort moment je hele dag weer goed kan maken, net zoals deze ene les.
Vrijdag hadden Anaïs en ik dan eindelijk een afspraak met onze begeleidster op het IOL die onze proefles zou komen examineren. Na een colaatje in Het Vat en veel te hebben gepraat met haar en haar zoon (die trouwens een fervente fan is van Franstalige muziek), konden we al voorbereiden voor volgende week, want dit weekend hadden we weer een heleboel gepland.

Het begon vrijdagavond al met een ware Poolparty in een poepchique hotel voor Kaats verjaardag. We namen de lift naar het penthouse waar je een zot uitzicht over Paramaribo city had. Een zwembad, lekker weertje, goede muziek en een drankje ... wat wil je nog meer? Het was er wel aan te zien dat het eigenlijk een beetje decadent was, want er waren enkel blanke stagiaires, maar kom, we hebben ons toch goed geamuseerd!
De volgende dag mochten we nog eens uitslapen - behalve ik. Het was namelijk jeugdactiviteit van de Harmonie en die wilde ik voor geen geld ter wereld missen... Elise had blijkbaar haar pc en een stickje met internet meegenomen naar het lokaal om mij daar op het tv-scherm aan te sluiten. Na een beetje miscommunicatie en wat geprobeersel konden we elkaar dan eindelijk zien en horen. Wat een fijn moment om iedereen daar te zien genieten en met mijn hoofd te zien lachen. Ik zag iedereen wel eventjes passeren voor de camera - de ene met een pintje in zijn handen (hmm... wat mis ik het Belgische bier!), de andere al wafels makend.
Liefste, liefste muzikanten (bij deze nogmaals een dankwoordje speciaal aan jullie), jullie zijn echt de meest fantastische vrienden ooit! You made my day! 
Na zo'n gelukzalig momentje kon mijn dag uiteraard niet meer stuk en dat werd 's avonds bewezen toen Alex overkwam en we een hele avond foute muziek lieten afspelen (en uiteraard luidkeels meezongen: "Fun! Fun! Fun! Doe de Funky monkey!", "Zeil je voor het eerst..." en "Maya de Bij" zijn enkele nummer uit ons repertoire). Toen ook Sharyfay er was, speelden we samen Circle of Death. We lachten ons dood met Kaats gerijm (rijm op tik = tak of rijm op cognac = con of neen, PATAT!) en nog meer met Sharyfah's "Maar ik ken helemaal geen paardje". Alex' lachje maakte het alleen maar erger. Het was zo gezellig dat we zelfs nog bij bar Zuid langsgingen om af te sluiten.
's Anderdaags moesten we daar opnieuw zijn, maar nu niet om eentje te drinken, maar om te helpen op het hamburgerfestival. 5 tentjes maakten lekkere hamburgers en op het einde van de dag werd dan beslist wie tot winnaar zou gekroond worden. Na een lange dag plongeuse te zijn geweest, moet ik toegeven heel blij te zijn geweest met mijn bedje.

Zoals beloofd krijgen jullie zondag de foto's bij deze blog en een nieuwe blog over de voorbije week.
Vanaf nu zal ik proberen elke week weer te schrijven - proberen en niks beloven (ja, ik leef al helemaal volgens Surinaams ritme ... NO SPANG!)

Liefs

Sibylle xxx